Kosieczyn jest wsią o metryce średniowiecznej, pierwsze wzmianki pojawiają się

już w 1334 roku jako Kosiczyn kiedy to należała ona do Macieja Waty z Nądni pochodzący

z Moraw i Śląska. Po jego śmierci miejscowość przeszła w ręce wdowy i synów,

donatorów kościoła p. w. św. Szymona i Judy Tadeusza.
Przez większą część XVI w. Kosieczyn należał do rodziny Kosickich. Z 1574 r. pochodzi

informacja, że w drodze ugody Kosieczyn i Chlastawa podzielone zostały pomiędzy

kilku właścicieli. I tak, w 1574 roku po części wsi Kosieczyn otrzymali: Jan Zakrzewski,

Maciej Proski, Jan Jaromierski, Jerzy Kosicki z dziećmi – Abrachamem i Mikołajem,

Jan Lutonski oraz Sebastian Dąbrowski. W tym czasie majętność liczyła ponoć 8 dworów,

32 łany należące do kmieci, 5 zagród i 3 gospody.
W okresie nowożytnym Kosieczyn należał kolejno do rodzin: von Luck, von Prittwitz, von Lossow, von Schlichtyng, Bronikowskich oraz Dziembowskich.

W XIX w. Kosieczyn znajdował się rękach Zakrzewskich. W tym czasie wieś znalazła się w powiecie międzyrzeckim. Działała tu poczta; ale nie wiadomo, czy była szkoła. W drugiej połowie XIX w. wieś liczyła 92 domy, zamieszkiwane przez 669 osób (480 ewangelików i 189 katolików). Majątek ziemski obejmował folwark Kosieczyn, Nowy Gościniec i folwark Bronikowo zamieszkiwane przez 213 osób (84 katolików i 129 ewangelików). W majątku (1251 ha) należącym do Wojciecha Zakrzewskiego znajdowała się gorzelnia, browar, cegielnia i fabryka serów.

1888 r. Kosieczyn przynależał do parafii ewangelickiej w Chlastawie, parafia katolicka znajdowała się na miejscu. W 1910 r. właścicielem Kosieczyna był Kasimir von Zakrzewski. Majątek obejmował także folwark Zielęcin.

W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Kosieczyn.

 

                                                   W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zielonogórskiego.

                                                             Rodzina Lossowów (trudniąca się ponoć w XVII w. rozbojem) pod koniec XVIII w. zbudowała                                                                             nieopodal kościoła barokowy dwór. Po I wojnie światowej wieś znalazła się po niemieckiej stronie.                                                                    Zmieniono administrację państwową i kościelną. W ówczesnym Kuschten brzmiał język niemiecki. Na                                                                koniec II wojny światowej większość mieszkańców opuściła wieś słysząc o zbliżającym się froncie. W                                                                 połowie kwietnia 1945 roku zaczęli nadciągać nowi mieszkańcy z Kresów Wschodnich, Wielkopolski i                                                                 Polski Centralnej. Po II wojnie światowej majątek przeszedł na własność Skarbu Państwa i był                                                                              użytkowany przez Gospodarstwo Hodowli Roślin. Barokowy dwór został przeznaczony na mieszkania dla pracowników. Pomimo wprowadzonych zmian zarówno wewnątrz, jaki i na zewnątrz obiektu, dwór zachował czytelną barokową formę. Poddawany bieżącym remontom znaj­duje się w zadowalającym stanie zachowania.

              

Drugi dwór, pałac w stylu neogotyckim, wzniesiony XIX i XX powstał z fundacji rodziny Zakrzewskich, którzy zostali

właścicielami majątku w XVIII wieku. Przejęli go po rodzinie Lossowów, związanej prawdopodobnie z powstałym

w Kosieczynie barokowym dworem. W trakcie władania majątkiem przez ród Zakrzewskich w 2. poł. XIX wieku

wzniesiono w pobliżu wcześniejszego dworu interesujący nas pałac, nadając mu neogotycki charakter. Fundatorem

obiektu był zapewne Wojciech Zakrzewski. Jego dobra obejmowały wówczas Kosieczyn, Nowy Gościniec, folwark

Broniowo i Zielęcin. W 1910 roku do Kosieczyna przynależał jednak już tylko Zielęcin. Tuż przed II wojną światową

posiadłość znalazła się w rękach niejakiego Hartha, który na stałe mieszkał w Berlinie. Po wojnie majątek został upaństwowiony. Niegdyś pałac był otoczony pięknym ogrodem różanym, po którym nie ma dziś śladu, zachowała się tylko grota w postaci romantycznych ruin.

W Kosieczynie urodził się znakomity polski rzeźbiarz Marcin Rożek, którego muzeum znajduje się w Wolsztynie.

 

 

Historia Kościoła

Fundatorami Kościoła byli: Helena – wdowa po Macieju Wattcie wraz z synami Janem i Stanisławem z Kosieczyna oraz Mikołaj Watta z Nądni i jego bracia stryjeczni: Piotr Dobrogost i Mikołaj Samson. Gdy kościół wznoszono biskupem był Wojciech Jastrzębiec, królewski kanclerz a pod koniec życia prymas Polski. Na patronów kościoła wybrano świętych Szymona i Judę Tadeusza ich wezwanie występowało w Polsce głównie w XIV wieku. Nie znane są powody dlaczego świątynię poświęcono akurat tym apostołom. Według dokumentów zdeponowanych w poznańskich archiwach parafia została erygowana w 1406 r., a konsekrowana w 1408 r.                                                                                              Jednak budowa nawy i prezbiterium musiała ruszyć wcześniej.

W związku z remontem Kościoła w 2006 r., jaki zapoczątkował ksiądz kanonik                                                                                      Zdzisław Przybysz, wykonane na zlecenie Lubuskiego Wojewódzkiego                                                                                              Konserwatora Zabytków przez prof. Tomasza Ważny badania                                                                                          dendrochronologiczne pozwoliły na określenie, iż najbardziej prawdopodobną                                                                                            datą budowy świątyni jest rok 1389, a jako pewnik można przyjąć przełom                                                                                                    XIV i XV stulecia. pan Tomasz Ważny, dendrolog po specjalistycznych badaniach                                                                                            stwierdził, że najstarsze belki używane do konstrukcji kościoła ścięto… w 1345 r.!                                                                                          Wtedy w Polsce panował Kazimierz Wielki. . Badania kontynuowano i okazało się,                                                                                          że tzw. konstrukcję wieńcową wzniesiono w latach 1388-1389, zaś więźba dachowa                                                                                pochodzi z 1416 lub 1417 r.; wieżę (o konstrukcji szachulcowej) dostawiono w 1431 r.

Potwierdziły się tym samym przypuszczenia dotychczasowych autorów, iż brak informacji w źródłach pisanych, na temat wzniesienia w miejscowości nowej świątyni, nie jest przypadkowy. Z przeprowadzonych badań wynika jednocześnie, iż zachowany do chwili obecnej kościół jest zabytkiem unikatowym. Jest też obiektem, o którego konsekracji przez biskupa poznańskiego Alberta II Jastrzębca w roku 1408, traktują źródła. W roku 1520 Kosieczyn przynależał do parafii w Chlastawie. Na krótki okres, około 1603 roku, kościół znalazł się w rękach protestantów. Z akt wizytacyjnych z roku 1640 wynika, iż kolatorami byli Jan, Stanisław i Mikołaj Gieszkowcy. W roku 1738 w trakcie kolejnej wizytacji spostrzeżono, iż kościół „chociaż stary, to przecież wewnątrz i zewnątrz ozdobny”. Wówczas też odnotowano, że znajdują się w nim trzy ołtarze. O dalszych losach kościoła wiemy niewiele. Najprawdopodobniej do znacznych przekształceń doszło w XIX w. lub w początkach wieku XX, kiedy to zmieniono układ otworów okiennych, wprowadzono nowe okna i wejście od strony południowej. Nie wiemy, kiedy wybudowano zakrystię na przedłużeniu korpusu, dawniej zlokalizowaną przy ścianie południowej prezbiterium.

W okresie powojennym, w roku 1945, dotychczasowa parafia w Kosieczynie została przeniesiona do Zbąszynka. Przywrócono ją w roku 1957. W okresie tym przeprowadzono szereg prac w kościele. W latach 1956-1958 wykonano remont dachu. W roku 1958 elewację południową zabezpieczono stalowymi podporami. W 1976 r. przeprowadzono prace dotyczące wyposażenia świątyni. Odnowiono wówczas ołtarze, ambonę i konfesjonał. W roku 1979 wymieniono szalunek zewnętrzny a w 1980 przeprowadzono niezbyt szczęśliwą modernizację wnętrza.

 

                                                                                                   Kościół parafialny pw. Św Apostołów Szymona i Judy Tadeusza zlokalizowany                                                                                                    jest w środkowej części wsi. W 2006 w wyniku prowadzonego remontu                                                                                                            udało się w pewnym stopniu dotrzeć do prawdy o jego wyglądzie i wieku.

                                                                                                  Wzniesiono go z sosnowych belek w konstrukcji zrębowej połączonych w                                                                                                         narożnikach na jaskółczy ogon, na fundamencie z kamienia. Konstrukcja                                                                                                          prezentuje jednonawowy kościółek zbudowany na planie prostokąta z                                                                                                              wyodrębnionym, nieco węższym prezbiterium i zakrystią w konstrukcji                                                                                                              szkieletowej na jego przedłużeniu od strony wschodniej. 

 

Pierwotnie zakrystia przylegała do prezbiterium od północy.                                                                                                                    Niskie drzwi zmuszały wchodzących do oddania hołdu                                                                                                                                Panu Bogu już przy wejściu do świątyni.

 

 

 

 

 

 

 

 

Dodatkowo wzbogacono go o wieżę w konstrukcji słupowej. Nawę i prezbiterium nakryto dachami dwuspadowymi, zakrystię trójspadowym a wieżę zwieńczono dachem namiotowym z kulą i krzyżem. Pokrycie dachów stanowi drewniany gont. Zlikwidowane zostały stalowe podpory a stabilizację konstrukcji wprowadzono za pomocą ściągów w partii więźby dachowej. Całość elewacji została oszalowana dopiero w XX w. Do wnętrza prowadzą dwa wejścia: w przyziemiu wieży od strony zachodniej oraz przez zakrystię od strony wschodniej.

 

                                                                                                        Misternie odtworzono, barwną późnogotycką dekorację patronową                                                                                                                zrekonstruowaną na prostym drewnianym stropie prezbiterium.

 

 

 

 

 

 

 

Pod drewnianym podestem, odkryto podmurówkę pod mensę                                                                                                                ołtarza głównego. Pod mensą odkryto fragmenty pierwotnej                                                                                                                  posadzki kościoła. Co ciekawsze obiekty, jak np. fundamenty                                                                                                                pierwotnego ołtarza, czy polichromię na ścianie chronią                                                                                                                przeźroczyste panele.

Pierwotny ołtarz główny miał formę szafiastą, najpewniej tryptyku, niestety nie jest znana jego forma. Obecny być może powstał w XVII w. Ołtarz główny przedstawia obraz (prawdopodobnie z II lub III ćwierci XVIIw.) patronów kościoła adorujących  Matkę Boską z Dzieciątkiem z napisem To ci, którzy przychodzą z wielkiego ucisku… (Ap 7,14)i bogato zdobione tabernakulum w postać świętego Piotra i dwóch świętych Doktorów Kościoła Hieronima i Grzegorza. Po obu stronach umieszczono nieznane nam obrazy, być może ówcześnie adorowanych świętych. W zwieńczeniu umieszczono hierogram IHS z gwoźdźmi, symbol używany przez jezuitów.

Prezbiterium zdobią dwie spore rzeźby mężczyzn: Jana Chrzciciela i świętego Pawła apostoła.

                                                                                                           Zdjęto boazerię odsłaniając surowe „nasiekane” (w celu położenia                                                                                                                     glinianego tynku) siekierą belki wyglądające jak ubiczowane ciało                                                                                                                     Pana Jezusa.

 

 

 

 

 

 

 

 

Nad deską tęczową znajduje się krucyfiks z XV w.,

 

                                                                W ołtarzu bocznym wyrzeźbiona w drewnie pieta, również                                                                                                                              sprzed 600 lat, pochodzić może z I połowy XV wieku.                                                                                                                                    Kościół w okresie przedwojennym miał przechowywać rzeźbę,                                                                                                                          która  przypuszczalnie jest śląskiego pochodzenia.

 

                                                                Pośrodku kościoła, tuż przed prezbiterium znajduje się otwór                                                                                                                            prowadzący do krypty, w której ustawiono cynowy sarkofag                                                                                                                            prawdopodobnie skrywający szczątki Wojciecha Wysogoty                                                                                                                              Zakrzewskiego.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nawet elementom barokowym : konfesjonał czy ambona nadano szlachetny, pierwotny wygląd. Ambona znajduje się po lewej stronie głównego ołtarza. Późnorenesansowa z pierwszej połowy XVII w prezentuje obrazy czterech ewangelistów na koszu, zaś na wejściu św. Hieronima i Augustyna. Odsłonięto również fragment średniowiecznej oryginalnej posadzki.

Organy pochodzą z końca XVIII lub początku XIX w. Pierwotnie napędzane                                                                                          miechem poprzez kalikowanie.

Po obydwu stronach nawy głównej rozmieszczona jest droga krzyżowa                                                                                                            w formie malowideł z końca XIXw.